Je kent haar wel. Misschien ben jij haar wel.
Die vrouw die alles regelt. Die doorgaat. Die zegt: “Ik red het wel.”
Die altijd aanstaat, altijd klaarstaat, altijd alles onder controle lijkt te hebben.
Sterk zijn is bewonderenswaardig. Maar het wordt een probleem als het een masker wordt. Als het je identiteit wordt. Als je zo gewend bent om sterk te zijn, dat je niet meer weet hoe het is om te voelen, om te vragen, om te ontvangen.
En heren, Ja, dit geldt net zo goed voor jullie. Ook jullie leerden sterk zijn als bescherming.
Ook jullie mogen dat masker laten vallen.
We noemen het kracht, maar vaak is het overleven.
Je huilt liever in stilte dan dat je toegeeft dat het je teveel is.
Je vraagt geen hulp, want je hebt geleerd dat je het alleen moet doen.
Je lacht, werkt door, fixt alles, terwijl je vanbinnen afbrokkelt.
Wat anderen zien als bewonderenswaardig, is voor jou de reden dat je je leeg voelt.
Moe. Losgekoppeld van jezelf.
For your information.. Dit was ik, in tienvoud!
Sterk zijn was ooit een oplossing. Misschien ben je opgegroeid in een omgeving waar niemand er echt voor je was. Waar je je emoties moest inslikken. Waar je leerde dat kwetsbaarheid onveilig was.
Dus trok je iets aan dat werkte: controle, verantwoordelijkheid, onafhankelijkheid. En je kreeg er waardering voor. Respect. Applaus zelfs. Zo werd je wél gezien. Een masker dat ooit op ging vanuit zelfbescherming werd langzaam je identiteit.
Sterk zijn klinkt krachtig. Maar als het een schild wordt, raak je jezelf kwijt. Je lijf. Je gevoel. Je behoeften.
Je zit op de bank. Je hebt weer alles gefikst vandaag. Werk, kids, afspraken, huishouden. Iedereen tevreden. En jij? Leeg. Moe. Niemand vraagt hoe het écht met je gaat. En als ze het doen, zeg je: “Gaat goed hoor.” Want dat is wat je doet. Want jij bent sterk, toch?
Je hebt alles ‘voor elkaar’ maar voelt je leeg.
Je zorgt voor iedereen, maar niemand weet wat er in jou leeft.
Je hebt het altijd druk, maar voelt geen echte verbinding.
Je bent onafhankelijk, maar ook eenzaam.
Je hebt geleerd om te dragen. Maar wie draagt jou?
Het is niet zwak om toe te geven dat je niet altijd sterk bent.
Sterker nog: dat is waar je echte kracht zit. In je zachtheid. In je kwetsbaarheid.
In het toegeven dat je ook wel eens hulp nodig hebt.
Blijf je doorgaan terwijl je eigenlijk op bent?
Voel je je schuldig als je rust neemt, of vraagt om hulp?
Durf je toe te geven dat je het soms niet weet?
Dan is het tijd.
Niet om op te geven. Maar om los te laten. Om ruimte te maken voor de echte jij.
Degene die niet hoeft te bewijzen dat ze sterk is. Degene die gewoon mag zijn.
Je hoeft geen schild meer te dragen. Je hoeft het niet meer alleen te doen.
Je mag jezelf zijn met alles wat je voelt.
Je mag leren ontvangen. Leren leunen. Leren ademen.
Je mag ruimte innemen!
📩 Komt dit binnen?
Dan is dit het moment. Je hoeft het niet langer allemaal alleen te dragen. Je mag toegeven dat je even niet weet hoe verder. Je mag stoppen met sterk moeten zijn. Zet dat masker af en laat me je helpen om weer ruimte te maken voor jezelf. Laat me je begeleiden in hoe je daaruit stapt.
Je hoeft het niet alleen te doen. Dit is wat ik doe. Hier begint jouw Mask Off.
Brasa,
Sam
Uit persoonlijke ervaring weet ik hoe moeilijk het kan zijn om de teugels weer in eigen handen te nemen, vrijheid te ervaren en jezelf volledig te accepteren en te vertrouwen. Ik deed mijn maskers af en deel mijn verhaal, omdat het ook om jouw verhaal gaat.
